Nimfomanka- część I

Reżyseria - Lars von Trier 

Jako że na ogół egzystuje, mocno zanurzona, w swoim osobistym świecie, o Nimfomance dowiedziałam się dopiero na kilkanaście dni przed polską premiera, za sprawą wywiadu z odtwórczynią głównej roli, Charlotte Gainsbourg. To głównie dla niej poszłam do kina.



Po pierwszych kilkunastu minutach byłam nieco zdegustowana, wydawało mi się, że nie dotrwam do końca seansu i wyjdę w połowie filmu z sali, jakże się myliłam! „Nimfomanka” nie dość, że mnie zaciekawiła, to pochłonęła na pozostałe 100 minut bez reszty.

Joe, główną bohaterkę poznajemy, kiedy pobita, zostaje znaleziona w zaułku przez Saligmana, nie chce, aby wzywał  pogotowie, czy policję, prosi o herbatę z mlekiem. Seligman zabiera ją do siebie i tam wysłuchuje historii kobiety, która już od najmłodszych jej lat nasycona jest seksualnością, którą musiała poznać i oswoić, by potem ta, rozbudzona do granic, podporządkowała sobie jej całą egzystencję.

Jedynym mężczyzną, z którym Joe była związana emocjonalnie był jej ojciec, cała reszta jest tylko bezosobowymi posiadaczami penisów, którzy byli potrzebni, do zaspakajania jej nieposkromionych żądz.

Lars van Trier doskonale pokazał umysł osoby uzależnionej od seksu, gdzie jest mu wszystko podporządkowane, gdzie w zaspokojeniu popędu zapomina się o wszelkich normach etycznych i moralnych, a czas mierzony jest ilością orgazmów.

Nigdy wcześniej nie widziałam w kinie tyle nieocenzurowanego seksu i chyba długo jeszcze nie zobaczę. Opinie co do tego aspektu obrazu von Larsa są skrajnie różne, moim zdaniem bez tych scen film byłby nudny, a na pewno nie miałby takiej siły wyrazu, choć wiem, że koneserzy kina, do których nie mogę się zaliczyć, stwierdzą, że seks w filmie sprawił, że forma przerosła treść. Czy aby na pewno? Uważam, że niepokazanie seksu w filmie traktującym o hiperlibidemii byłoby hipokryzją. Seks w Nimfomance był realny, pozbawiony przekoloryzowania, ciała dalekie od ideału, nawet zabawne.

Ostatnio kino coraz częściej porusza temat hiperseksualności, wyciągając go powoli z pudełka pt. Tabu, sięgnął po niego Steve McQueen we „Wstydzie” i wstyd właśnie jest tak samo mocno obecny w świecie osób uzależnionych od seksu, co chwilowa rozkosz, wstyd jest też dobrze znany Joe, która tak naprawdę nienawidzi i brzydzi się samą sobą, za to, do czego popycha ją przymus przeżywania rozkoszy, mimo to jej historia pociąga, rozbudza zmysły i fantazje, mocno niepokoi i nie pozwala o sobie zapomnieć wraz z wyjściem z kina. Wręcz przeciwnie, za mną sceny z filmu chodzą do dziś, nie mogę sobie znaleźć miejsca, czuje niedosyt, czekam na drugą część.