Spódica na 11 sposonów - nr 8 - na sportowo

Jestem zajebista

 – czyli o tym, jak coraz częściej popadamy w narcyzm.

Jeżeli jesteś pozbawiony, chociaż minimalnego poczucia humor, nie czytaj! Nie jest to tekst naukowy, jedynie luźno z taką tematyką powiązany i odczytywanie go w takim kontekście, nie zaprowadzi Cię czytelniku do niczego.

Narcyzm kiedyś był zjawiskiem społecznie piętnowanym, a na pewno mniej popularnym. Zresztą nawet dziś, zapatrzony w siebie narcyz, nie jest zbyt dobrze przyjmowany, tyle że taki typ coraz łatwiej nam spotkać. Narcyzik albo narcyzica, jest na ogół niczego sobie, może i nie są oszałamiająco piękni, ale zazwyczaj są ładni i to jest podstawą ich zajebistości. Ładni, względnie szczupli, nieźle ubrani, do tego trochę gadżetów, studia, które nie koniecznie ich pasjonują, ale są im potrzebne, aby w poszczególnych ankietach mogli zaznaczyć kwadracik-wykształcenie wyższe i tyle. Jest to oczywiście oględny obraz, bowiem zajebistość narcyzów bierze się z samego ich przekonania, o tym, że właśnie tacy są.

Przyczyn narcyzmu psychologowie szukają w okresie dzieciństwa oraz pierwszych latach dorosłego życia, zależnie od szkoły. Sama jednak jestem skłonna wysunąć tezę, że cały dzisiejszy światopogląd mimowolnie popycha nas w jego stronę. Mamy do dyspozycji cały świat, nie jest tak jak kilkaset, a nawet kilkadziesiąt lat temu, że nasze życie ograniczało się do miejsca i okolic gdzie mieszkamy. Poszukiwania przyszłych partnerów były łatwiejsze, krąg potencjalnych kandydatów węższy i czasy spokojniejsze (chociaż tu, zależy, o jakim okresie mówimy). Obecnie partnerów możemy poznać wszędzie, nawet na drugiej półkuli, średnia ilość przerabianych związków jest też większa, ilość rozstań również. Tak szeroki wybór oraz coraz wyższe wymagania, jakie stawiamy, nie tylko sobie samym, ale i innym ludziom sprawiają, że ze strachu przed złym ulokowaniem uczuć i niepowodzeniem łatwiej skierować nam je do wewnątrz. Poza tym ubóstwiać siebie i stale przekonywać się o własnej wspaniałości jest łatwo, dzięki temu wszystkimi życiowymi niepowodzeniami możemy obarczyć innych- to na pewno winna innych, no bo przecież nie moja, przecież jestem zajebista/y.

Współczesny świat wymaga od nas coraz więcej, mamy być dobrymi partnerami, matkami/ojcami, pracownikami i najlepiej, abyśmy do tego mieli jakieś pasje, pogodzić to wszystko jest trudno, ponieważ doba ma tylko 24 godziny. Żyjemy w ciągłym stresie, próbując dogonić własne ideały, taki model życia sprzyja narcyzmowi, strach przed odrzuceniem, krytyką, popychają nas ku narcyzmowi, ku temu, aby chociaż we własnych wyobrażeniach być zajebistym, najlepszym.

Świat narcyzów jest z wierzchu taki prosty, ja jestem najlepszy, najładniejszy i w ogóle, inni to nieudacznicy, na pewno gorsi ode mnie, to oni są przyczyną moich problemów, nie są w stanie dostrzec mojego geniuszu. Tak z grubsza. W głębi rzeczy problem jest jednak o wiele bardziej skomplikowany. Narcyz nie umie kochać ani innych, ani tak naprawdę siebie. Nie potrzebuje też niczyjej miłości, a jedynie uwielbienia, a żadne z powyższych nie daje mu szczęścia, ponieważ narcyz wypiera wszystkie uczucia, uczucia są be, ludzie czują, ja jestem ponad nich. Jedyne czego narcyzm może doznać na polu emocjonalnym, to okropna, przerażająca pustka, jednak na ogół każdy narcyz wypełnia ją idealizowaniem siebie, stąd jego zajebistość.

Takie nastały czasy, że każdy chce być kimś, kimś najlepszym, jak już nie może być najlepszym, to chociaż najgorszym, byle nie być nijakim, byle nie być nieudacznikiem, jeżeli masz być nieudacznikiem, to już lepiej bądź narcyzem.

Spódnica tym razem na sportowo, pomysł na stylizację pojawił się znikąd i na początku uznałam, że to nie przejdzie, jednak przymierzyłam i okazało się, że w gruncie rzeczy wygląda ok, no mnie się przynajmniej podoba:)