Federico Moccia - Chwila Szczęścia

Tytuł, okładka, wszystko, czym sugerujemy się, sięgając po książkę, nie znając jej autora, wyraźnie wskazywało na książkę o miłości. Czy wskazania te były słuszne? I tak i nie.
 
Niccolo, młody Włoch zostaje właśnie zostawiony przez swoją dziewczynę Alessie, niedawno umarł jego ojciec, a siostry mają naturalny talent do pakowania się w kłopoty, wyjść z impasu ma ,mu pomóc Gruby, kumpel, który umie załatwić wszystko.

Akcja książki jest dosyć łatwa do przewidzenia, autor niestety nie dołożył starań, aby dopieścić czytelnika. Bohaterowie są wręcz typowi, Gruby to podrywacz i kręt, Nikolo, to porządny facet, Pepe z kolei to typ spod ciemnej gwiazdy, który każdy z nas omijałby szerokim łukiem, a kanon takich typów u Mocci jest szeroki. Autor między wątki stara się wpleść, również retrospekcje zmarłego ojca, jednak robi to zbyt dosłownie, zamiast poruszyć czytelnika, nie wywiera na nim żadnego wrażenia. Zresztą typowy włoski patriarchat przemawia przez całą książkę, we Włoszech bowiem cały czas ojciec zajmuje szczególne stanowisko w rodzinie, jest jej głową i opiekunem, to on wszystko załatwia, a kobiety są przez niego mocno zdominowane.

Mimo tych wszystkich wad książkę się czyta bardzo dobrze i szybko, a momentami nawet jesteśmy niecierpliwi dalszych wydarzeń, ja o dziwo z chęcią powracałam do lektury. Przewracamy kartkę, za kartką i mamy wrażenie, że czytamy zapiski młodego mężczyzny, a autor to ponad pięćdziesięcioletni mężczyzna. Byłam zaskoczona, że ktoś kto ma ponad pół wieku na karku może napisać tak lekką, radosną i pełna młodzieńczej energii książkę, tej umiejętności mogę Federico Mucci pogratulować. Jednak to chyba jedyne zalety „Chwili szczęścia”.

Cała książka jest jakby sucha, autor podaje dużo informacji, opisuje nawet uczucia głównego bohatera, ale nie zgłębia się w nie. Pisarz chce złapać za wiele srok za ogon na raz, używa bardzo wielu środków, rozmieszcza je blisko siebie, nie daje czytelnikowi szansy, aby w spokoju każdy przetrawił, zupełnie, jakby marszand chciał powiesić za dużo obrazów na jednej ścianie. Czytamy „Chwilę szczęścia”, ale lektura ta, w zasadzie nic w nas nie pozostawia, jest nijaka.

Jeżeli jednak czuje się przytłoczeni i zmęczeni codziennością, sięgnijcie po tę książkę, jest to lekka i przyjemna lektura, która zabierze was, choć na chwilę do słonecznych i pięknych Włoch, pozwoli zapomnieć i rzeczywistości, no i niestety nic poza tym. „Chwilę szczęścia” czytamy dla relaksu.