(Nie) MUSZĘ BYĆ IDEALNA

Jako nastolatka byłam okropnie zakompleksiona, właściwie byłam jednym wielkim, chodzącym kompleksem. Byłam za wysoka, za chuda, miałam za długie ręce, za szerokie biodra, nieładne palce u stóp itd. W gorsze dni nawet wydawało mi się, że każda część mojego ciała została pożyczona od zupełnie innej istoty i posklejana przez przypadek w całość. Oglądając zdjęcia modelek w czasopismach albo aktorki w telewizji zazdrościłam im, że są takie piękne, zgrabne, idealne.

Jak patrzę na siebie z perspektywy czasu, zastanawiam się, skąd takie bzdury brały mi się w głowie, bo w zasadzie wyglądałam po prostu jak przeciętna nastolatka, no ok, może ciut chudsza od innych swoich koleżanek. Jednak poza tym wszystko było w porządku, dlaczego więc przez wiele lat torturowałam samą siebie, wmawiając sobie, że wyglądam okropnie?

Byłam święcie przekonana, że powinnam być idealna, mieć idealną sylwetkę, doskonale wyważoną każdą część ciała, śliczną, anielską buźkę i wspaniałe włosy, przy tym być miłą dziewczyną i nienagannym charakterze. O rany! Tylko kto lubi takich idealnych ludzi? I czy oni w ogóle istnieją?

Nie. Zapytajcie jakąkolwiek kobietę na świecie, czy jest zadowolona ze swojego wyglądu? Jeżeli taką znajdziecie, to chwała wam, bowiem każda z nas, nawet miss uniwersa czy Cara Delavigne, ma taką cześć ciała, której nie lubi i którą by chciała zmienić, mimo że innym wydaje się bezbłędna.

 Ideały są kwestią świadomości. Wie to każdy facet, który mówi ukochanej osobie, że jest dla niego idealna, czy to znaczy, że bez skazy? Nie, to znaczy, że wszystkie jej zalety i wady składają się we wspaniałą całość. Spytajcie swoich chłopaków, narzeczonych, czy mężów same.

Skąd się biorą kompleksy? Z wielu przyczyn, z masy zdjęć pięknych ludzi (w 95% poprawianych w Photoshopie), którymi zasypuje nas prasa, ze spotów reklamowych, billboardów itd. Show-biznes zawsze kochał piękno, człowiek jest już tak skonstruowany, że lubi piękno i ogląda się za pięknymi ludźmi, jednak w ostatnim czasie pojęcie tego słowa zostało bardzo zawężone. Piękna, czyli szczupła o regularnych rysach twarzy i nic poza to. Nie ma czegoś takiego jak kanon piękna, piękno samo w sobie jest pojęciem abstrakcyjnym, to coś, co nas zatrzymuje i zostaje w naszej pamięci. Tymczasem współczesne społeczeństwo, za naszym przyzwoleniem ograniczyło pojęcie piękna do jednego typu urody, jakby wszystkie kobiety miały być lalkami Barbie, wykonanymi z tej samej formy. To nasza różnorodność jest piękna, nie mówię tu oczywiście o skrajnościach, jak osoby chorobliwie otyłe, czy wychudzone, ale o zwykłych kobietach, które noszą rozmiary od 34 do 44. Nie każda z nas ma predyspozycje, aby nosić rozmiar 36 i wcale nie powinna z tego powodu rozpaczać.

Z czego jeszcze biorą się nasze kompleksy? Między innymi z przekonania, że powinno się być idealnym. Stale mamy do zrzucenia 2-3 kilo, stale powinnyśmy zacząć biegać, stale musimy przestać jeść słodycze i nigdy nie jesteśmy z siebie zadowolone.

Kolejnym doskonałym zakompleksiaczem jest duża waga, jaką obecnie przywiązujemy do naszego wyglądu, jak chyba nigdy przedtem. To jak wyglądamy, stało się głównym punktem odniesienia do naszej osoby, określa nas w oczach niektórych osób w 100 %, jednak takimi ludźmi nie warto się przejmować. Mas media powoli wtłoczyły nam do głów, że wygląd jest bardzo ważny. Ok. jest ważny, ale czy najważniejszy? Nie, jesteś całokształtem, nie tylko ciałem, Boże i piszę to ja, bądź co bądź blogerka modowa.

Myślę, że to główne powody, które pomagają nam wpadać w kompleksy, stawianie wyglądu na kluczowym miejscu w naszym życiu, funkcjonowanie jednego kanonu piękna, pokazywanie w mediach, ludzi o jak to się mówi, miłej aparycji. Jednak jest na to lekarstwo, nie patrz w gazety i telewizje, one pokazuję nieistniejącą rzeczywistość, popatrz na ulice, to po nich chodzą prawdziwi, różni ludzie, tacy jak ty.

Jak ja się pozbyłam swoich kompleksów? To był długi proces, pomógł mi Em i dzięki niemu zaczęłam jakoś łaskawiej na siebie patrzyć, a przede wszystkim skupiłam się na swoich zaletach, zamiast stale dołować się tym, że nie mam talii osy, zaczęłam myśleć w pozytywny sposób, nogi mam ok, włosy też niczego sobie itd. No i przez każdym wyjściem z domu patrzyłam w lustro i mówiłam sobie – wyglądasz świetnie, chociaż nie do końca w to wierzyłam, ale samo wypowiedzenie tego na głos sprawiało, że czułam się lepiej i pewniej.

Jednak najważniejszym przełomem w moim życiu była zmiana podejścia, ze zdania MUSZĘ BYĆ IDEALNA, przeszłam na NIE MUSZĘ BYĆ IDEALNA. No bo po co? Ciało to nie wszystko, co mam do zaoferowania innym, jestem fajna, czasem nawet miła, mam dużo zainteresowań, nie muszę wyglądać idealnie. Przecież to nie zmieni mojego życia w jakiś diametralny sposób, wystarczy, że powoli, małymi krokami będę stawała się lepsza i to nie koniecznie w kwestii tego, jak wyglądam.

Zmiana myślenia była krokiem milowym w moim życiu, od kiedy nie musiałam już być idealna, spadł mi z głowy niesamowity ciężar, a energię, którą marnowałam na zamartwianie się, jak źle wyglądam, wykorzystuję teraz na inne, pozytywne rzeczy, jak np. pisanie bloga. Zatem, zamiast walczyć z sobą, po prostu polubcie siebie, pomyślcie o sobie mniej surowo, bo na pewno każda z was wygląda lepiej, niż jej się wydaje. I pamiętajcie, żadna z nas NIE MUSI BYĆ IDEALNA!