My invented hippie life...

Czyli o tym jak internet zabiera dzieciństwo

Mnie w wieku kilka lat, wakacje mijały na lataniu za piłką, huśtawkach i trzepaku, lub eksploracji okolicznych zakamarków u babci na wsi, teraz dzieci, te starsze i młodsze spotykają się na fejsie, a w gry grając w sieci. Nie jest to nawet smutne, to po prostu przerażające, ponieważ z każdym kolejnym rokiem izolujemy się od siebie nawzajem, a proces ten zaczyna się już w dzieciństwie. Wychodząc ze szkoły, uczelni i czy pracy, zakładamy słuchawki i zatapiamy się w świat ukryty w iPadzie, potem bukujemy w pokoju, przemierzając kilometry wirtualnych światów.

Czat nie zastąpi rozmowy z drugim człowiekiem, emotikona uśmiechu, czy zażenowanej miny, a ani joga, ani fitness nie naprawią dysfunkcji kręgosłupa, spowodowanych długimi dniami spędzanymi przed komputerem, czy tabletem. Kiedy dzieje się to już od najmłodszych lat, gdzieś po drodze zanika umiejętność spędzania czasu z drugim człowiekiem poza siecią. A kontakty on-line mają zupełnie inny charakter niż te na żywo, twarzą w twarz.

Kiedyś wychodziło się na boisko i grało w kosza, aż do zmierzchu, póki człowiek widział, gdzie jest przed nim piłka, teraz mamy konsole i FIFE, a żeby, pograć wystarczy sms do kumpla, aby zalogował się przez net do systemu. Zamiast kina możemy obejrzeć film w sieci, jednocześnie komentując go na skypie. Przykłady można mnożyć, Internet otwiera przed nami wiele możliwości, zarówno dobrych, jak i złych, jednak warto mieć umiar i czasem wyjść poza wirtualny świat. Zresztą jest to największym problemem tych, którzy teraz mają po kilka i kilkanaście lat, ja od dłuższego czasu zauważam notorycznie nastolatki, zresztą nie tylko nastolatki, wszędzie permanentnie wgapione w wyświetlacze iFonów, w sumie samo w sobie mnie to nie drażni, jednak czasem szlag mnie jasny trafia, gdy rozmawiam z kimś, a ten ktoś słucha mnie piąte przez dziesiąte i odpowiadają półgębkiem, albo i nie. Kiedy spotykam się ze znajomymi, mamy niepisaną zasadę, że zabieramy telefon każdemu, kto używa go częściej niż w kontaktach z nami, no bo jak się z kimś spotykam, to po to, aby z nim pogadać, a nie pisać między czasie milion esemesów, albo komentować czyjś status na fejsie.

Jednym z następstw elektronizacji wielu dziedzin życia i dostępności telefonów i komputerów, już od małolata, jest też to że obecnie dzieci mają o wiele mniejszą wyobraźnie, niż ich rodzice w ich wieku. Oni nowe gry wymyślali z potrzeby, z nudów, teraz wszystko mamy na talerzu, stron z grami w necie i na konsole są miliony, wszytko można kupić i nie potrzebujemy już nakombinować się, aby coś zrobić wspólnymi siłami, na przykład zaadoptować jakiś kawałek boiska pod boisko do kosza, czy sklecić stół do gry w ping-ponga, przez co w przyszłości obecne kilkulatki będą też bardziej bezradni i mniej pomysłowi, niestety.

Wszystkich tych dzieci, które większość dzieciństwa spędzą w sieci, jest mi po prostu żal, bo miejsce gdzie u mnie są wspomnienia ze wspólnego przesiadywania na murku do nocy, czy grania w klasy i podchodów, one będą miały wielką pustkę, bo czy siedząc przed monitorem, zapamiętają czyjś czapach, uśmiech, czy zdarte kolana. Ja i moi rówieśnicy nie mieliśmy laptopów, o telefonach mogliśmy pomarzyć, Internet był nowością, muzyki słuchało się na kasetach w walkmanach, czy żałujemy, ja na pewno nie, bo zamiast nich mam fajne wspomnienia.