Pod mocnym aniołem

Reż. Wojtek Smarzowski

Nie będę ukrywała, że główną przyczyną, za sprawą, której wybrałam się do kina jest fakt, że scenariusz filmu powstał na kanwie powieści Pilcha, jednego z pisarzy, których cenię. Dodatkowo „Pod mocnym aniołem” nie czytałam i uważam to za plus, ponieważ dzięki temu nie mogłam konfrontować filmu z książką, kiedyś wydało mi się to nie uniknione, jednak teraz zdaje sobie sprawę, że film i książka reprezentują dwa różne gatunki sztuki i posługują się innym środkami, dlatego też porównywanie ich jest próżne i przypomina porównywani smaku grzyba do zupy pieczarkowej.

Fabuła filmu opiera się na historii Jerzego, pisarza, mające problemy z alkoholem, które sprowadzają się do kilkumiesięcznych pijackich ciągów niezmiennie kończących się w ciężkim stanie na oddziale de liryków, na którym zostaje doprowadzony do stanu używalności i po kilku tygodniach oddany z powrotem do rzeczywistości. Tam, pierwsze kroki kieruje do tytułowego „Pod mocnym aniołem” na jednego, gdzie zaczynają się kolejne miesiące dryfowania w morzu metylenu,      pod różna postacią, gdzie nie dociera rzeczywistość.

Jerzy z każdym kolejnym ciągiem stacza się coraz niżej, statek pijany płynie, prosto w przepaść zawijając od czasu do czasu do portu odwyk, gdzie widz może poznać skrawki historii innych leczących się. Film ten to podróż przez pijacką Polskę, pełną hektolitrów wódki, wymiocin, fekalia i seksu w tle, podróż przez meliny, gdzie mit alkoholika jako błędnego rycerza na planecie procentów opada. Statek pijany nie ma racji bytu i z czasem opada na dno, każdy.

Smarzewski pokazał nałóg obdarty z wszelkich otoczek, z wszelkim upodleniem, jakie mu towarzyszy, łącznie z wymiotowaniem w miejscach publicznych i robieniem pod siebie.

„Pijesz gdy się cieszysz, pijesz, gdy jesteś smutny, ludzie miłość do życia zamienili w miłość do wódki” – jak rapował kilka lat temu Pezet. Ciężar tematu, jaki obrał reżyser, staje się lżejszy dzięki nieco banalnemu i głupawemu poczuciu humoru, wyjętym z ust Ferdka Kiepskiego, absurdalnym dialogom rodem z szynku i doskonałej grze aktorskiej.

Czy warto iść? Z pewnością, czy się spodoba, niekoniecznie, bo to nie jest film, który ma się spodobać, to film, który ma poruszyć, skłonić do myślenia, a to zadanie z pewnością spełnia, a na pewno warto go zobaczyć ze względu na aktorów.

Zdjęcia pochodzą z Filweb.pl i Stopklatka.pl